Я абапёрся лакцямі на падаконьнік,
Зашчаміў галаву ў далоні
I гляджу задуменна ў вакно
На сьвет розуму і пачуцьцяў.
Бачу я тое, што ёсьць
I чаго няма ў рэчаіснасьці.
Вецер з поўдня цёпла дзьме,
Дыхае пяшчотна мне ў твар
I, здаецца, шэпча:
— Ты лятуценьнік... Ты мроіш
Пра залатыя горы дабра і ласкі,
Пра пакінутую Бацькаўшчыну,
Пра вясну, што восеньскай парой
Паўстае палымяным каханьнем.
А цi зразумеюць цябе
Чужыя, халодныя?
|
|
